Een mooi avontuur moet je niet ver zoeken!
Knie ontlasten
Mijn knie noopt mij tegenwoordig weer tot het fietsen en het malen van kilometers. Mijn quadriceps worden erdoor versterkt en ontlasten zo mijn knie. Ik trek er dus elke dag op uit met de fiets. Weer of geen weer. Ik ga op zoek naar nieuwe ervaringen en indrukken: gekende paden die er in de winter anders uitzien of paden waarvan ik altijd al gedacht heb “Hé, daar moet ik eens in gaan”, maar het nooit gedaan heb.
Goed uitgerust de nacht in
Het lag er vandaag echt te drassig bij om af te dwalen van de brede, verharde paden. Ik ben naar de Hoge Venen gereden en heb geaarzeld om langs het Waalse Veen naar het langlaufparcours “Piste Renard” te rijden die langs de Helle naar de Miesbach afdaalt en dan weer richting Küchelscheid voert: het was laat. Valavond. De dooidrab onder mijn wielen was reeds aan het verharden. Er zouden weldra ijsplekken verschijnen. Ik zou behoedzaam moeten rijden. Anderzijds, ik was goed uitgerust: lampen, goede GPS (in geval van nood kan mijn Garmin 1030+ altijd via satellieten gelokaliseerd worden), de juiste kledij. Bovendien ken ik die streek als mijn broekzak, ik wist precies wat er zou komen.
Avondrood
De prachtige lucht van een nochtans bescheiden zonsondergang heeft mij overhaald om toch naar de Miesbach af te dalen. Hoe verder ik reed, hoe magischer mijn rit werd. Het invallen van de nacht ging gepaard met een korte periode van fel oranje licht. De plek waar ik in alle seizoenen en alle weersomstandigheden zo van hou, zag er nu mooier dan ooit uit. Zo had ik het hier nog nooit gezien. Een gevoel van dankbaarheid en verwondering overspoelde mij. En het mooiste moest dan nog komen.
Indrukwekkende majesteit van een hert met groot gewei
Eén hert met een groot gewei schreed vijftig meter voor mijn wielen voorbij. Hij daalde van de beboste heuvelflank (plaatsnaam: Neckel) rechts van mij rustig af naar het pad waarop ik reed. Op het pad hield hij even in, keek mij aan, en schreed zonder zijn gang te versnellen rustig verder waarbij hij de dieperik in verdween in de lagergelegen Hellevallei (Petit Bongard). Die blik, die rust, die majestueuze tred zal voor altijd op mijn netvlies gebrand zijn. Dit is waarom ik graag buiten ben. Dit is waarom ik fiets. Die connectie met de natuur. Dit is wat ik zou willen delen met mijn gezin, met anderen die in respectvolle eerbied voor de natuur fietsen net zoals ik.
Nachtelijke avontuurtjes en geluiden
De rest van de rit was even mooi. Zelfs op de RAVeL heb ik een kort avontuurtje beleefd toen een vliegbeest (vleermuis? vogel?) op enkele centimeters voor mijn neus van koers veranderde en terug weg vloog.
In het donker is alles natuurlijk anders: je ziet weinig, maar hoort des te meer. De lampen heb ik uiteindelijk enkel op straat gebruikt, om gezien te worden door auto’s. In de bossen heb ik alles uitgelaten om het nachtleven zo weinig mogelijk te verstoren. Ogen wennen snel aan de duisternis.
Wanneer verliezen herten hun gewei?
Toen ik thuiskwam stonden mijn man en kinderen mij, popelend om over hun tandartsbezoek te vertellen, op te wachten in de geopende garagepoort. Zij kunnen mijn ritten via de app Live360 volgen (niet in de bossen en plekken waar geen gsm-bereik is) en wisten dat ik op komst was.
Mijn rit was te mooi om alles in zeven haasten te vertellen. Ik heb iedereen laten spreken en geluisterd. Pas ’s avonds als de kinderen er niet bij waren, heb ik gevraagd aan mijn man wiens grootvader jager (of juister “garde-chasse”) was: “Tiens, verliezen herten hun gewei niet in de winter?”. Inmiddels weet ik dat ze dat pas in februari-maart verliezen.
Een mooi avontuur moet je niet ver zoeken!
Op zoek naar een gids, een thematische route of een uitstekende gps?
